Skip to main content

Piotrkowianin - Jacek Stępnicki

portret użytkownika Admin

Jacek Stepnicki o sobie

Moja przygoda z dziennikarstwem rozpoczęła się około roku 1990, w czasie gdy planowałem zostać... przedsiębiorcą branży stolarskiej. Nie spodziewałem się, ze los sam wystruga mi inną - od zamierzonej - przyszłość.

W owym czasie uczyłem się w Technikum Technologii Drewna w Radomsku, a w Piotrkowie powstawały osiedlowe „pirackie” stacje radiowe. Jeden z moich kolegów klasowych pisywał, do któregoś z ówczesnych pism kolorowych, „Przekrój” bądź „Na przełaj”. Zainteresował go fenomen piotrkowski, czyli owe mini rozgłośnie w mieszkaniach, z nadajnikiem pod dywanem i anteną na dachu bloku. Na jego prośbę odwiedziliśmy pewnego dnia Rolanda Szymańskiego, założyciela radia „Young Flowers” na osiedlu 35-lecia PRL. Wizyta okazała się pierwszą i nie ostatnią. Dzięki życzliwości Rolanda, z moją pomocą, powstało kolejne radio osiedlowe u Marcina Kocięby - „Radio 178”.

W 1992 roku, ostatnim moim roku w szkole średniej, pewien piotrkowski przedsiębiorca postanowił założyć radio z prawdziwego zdarzenia. I tak oto Tomasz Stachaczyk na bazie „pirackich” rozgłośni stworzył Radio Piotrków.

Pierwsza propozycja pracy? Oj, było to jakoś tak spontanicznie. Świetnie się bawiłem, prowadząc audycje, przynosząc „dźwięki z miasta”, nawet wypisując rachunki za drobne ogłoszenia. Wszystko bez sprecyzowanych planów na przyszłość. Założyciel radia wręczył mi pewnego dnia banknot i powiedział, że to za pracę. O rany! Moja „zabawa” zaczęła być pracą! Wkrótce okazało się, że najlepiej czuję się z mikrofonem gdzieś wśród ludzi, jako reporter. Imponowała mi audycja „Zapraszamy do Trojki” w Programie III Polskiego Radia, a szczególnie ciekawe, komentowane przez słuchaczy, materiały reporterskie.

Wiele lat później, pracując już w Radio Łódź, wracając z nagrania w Kleszczowie, usłyszałem w „trójkowej” popołudniówce swój materiał. To była najpiękniejsza chwila dziennikarskiego spełnienia siebie. Uwierzyłem, że jeśli bardzo się chce, można spełnić swoje marzenia. Moim marzeniem u progu radiowej przygody było usłyszeć swój materiał reporterski w programie III Polskiego Radia. I stało się !!!

Wróćmy jednak do tego nieco wcześniejszego okresu. Rok 1999, siódmy rok Radia Piotrków. Długo. Poznałem w rozgłośni wszystko, zaczęło brakować nowych wyzwań oraz pojawiło się pytanie o życie osobiste. Może czas, by odnaleźć swoje miejsce na ziemi? Podjąłem rozmowy z szefową łódzkiego oddziału Radia RMF. Była propozycja umowy na pół etatu w zamian za świadczenie pracy pełnoetatowej. W zestawieniu z kosztami dojeżdżania, oferta nie była finansowo korzystna. Los przyniósł inne rozwiązanie – oto moja obecna żona, otrzymała propozycję pracy w marketingu Zakładów Tłuszczowych „Kruszwica” pod Bydgoszczą. Wspólnie podjęliśmy wyzwanie.

Swoje pierwsze kroki w nowym miejscu skierowałem do bydgoskiego oddziału RMF, usłyszałem, że mają „komplet”. Moją ofertę przyjęło Polskie Radio Pomorza i Kujaw (odpowiednik Radio Łódź). Ponieważ przez pół roku życia na „ziemi bydgoskiej”, mieszkaliśmy w Inowrocławiu, byłem korespondentem Polskiego Radia z tego właśnie miasta. Upłynęły zaledwie dwa miesiące i propozycję złożył RMF. Wraz z jej przyjęciem przenieśliśmy się do Bydgoszczy. Po dwóch latach RMF nie otrzymał przedłużenia koncesji na działalność oddziałów. Oddziały uległy rozwiązaniu, ja otrzymałem propozycję robienia raportów drogowych dla jednej z sieci telefonii komórkowych. To jednak nie było już prawdziwe radio. Równolegle kończyłem studia i nastał dobry moment by zadać sobie ponownie pytanie o swoje miejsce na ziemi? Jednak Piotrków, tu rodzina, przyjaciele, znajomi, znane miejsca do pracy i wypoczynku – tak wybraliśmy z żoną.

Po powrocie związałem się z Telewizją Łódź jako lokalny korespondent (którym zresztą pozostałem do tej pory). Po kilku miesiącach, a był to rok 2003, padła propozycja zatrudnienia z Radio Łódź. Zatem Polskie Radio, wybrałem, zostałem, jestem...

Gdybym dziś miał dziękować za pomoc, za wskazanie drogi... przede wszystkim dziękuję mamie, która mimo własnej wizji na moją przyszłość, nie przeszkadzała mi we własnych wyborach. Dziękuję mojej Agnieszce za wciąż trwającą cierpliwość, bo praca dziennikarza to nie robota od godziny do godziny. Dziękuję kolegom z „pirackich” rozgłośni oraz Tomkowi Stachaczykowi za wykorzystanie potencjału nas - „piratów”. Dziękuję losowi, który rzucił pod nogi wyzwania w momencie, gdy można było je realizować. Dziś przecież, mimo wolności mimo gospodarki rynkowej, nie można bez koncesji bezkarnie nadawać...
Dziękuję wreszcie wszystkim rozmówcom, których spotkałem na swojej dziennikarskiej drodze, choć nie zawsze tematy rozmów i późniejszych publikacji były o rzeczach lekkich, łatwych i przyjemnych.

13 lipca 2007

o innej równie ważnej przygodzie... po urlopie

Na zdjęciu p. Jacek na Majdanie - Plac Rewolucji Pomarańczowej w Kijowie

5
Ocena: 5 (1 głos)
Twoja ocena: Brak