Melduję posłusznie, że będę dezerterować…

Władze Rzeczypospolitej na różne sposoby przyczyniły się do utworzenia państwa Izrael – i to wbrew woli i wyraźnym zakazom władz brytyjskich. Do Armii Andersa zgłaszali się z łagrów przedwojenni obywatele Polski. Związek Sowiecki narzucił wszystkim mieszkańcom okupowanych ziem obywatelstwo swego kraju, ale po umowie Sikorski-Majski przywrócił je tylko etnicznym Polakom. Interwencje Rządu RP w Londynie były bezskuteczne. Czekiści tropili i wyłapywali Żydów, Ukraińców, Białorusinów, Litwinów, Tatarów i Ormian. Blokując ich ewakuację z Armią Polską. Mimo to, udało się do niej wstąpić 5-7.000 polskich żydów. Po dotarciu do Palestyny rozpoczęły się masowe dezercje. Niektórzy po prostu uciekali z koszar, inni otrzymywali „urlopy”, jeszcze inni „meldowali swoją dezercję”. Polskie dowództwo tolerowało te zachowania. Generałowie Anders i Tokarzewski uznali, że nie mogą jako Polacy walczący o niepodległość swej Ojczyzny przeciwstawiać się dążeniom Żydów do posiadania własnego państwa. Interwencje zwierzchności brytyjskiej nie dały wyniku. Jednym z najwybitniejszych „dezerterów” był kapral podchorąży Wojska Polskiego Mieczysław Biegun, który do Armii trafił po zwolnieniu z łagru. On wybrał szczególną drogę rozstania się z polskim mundurem: poprosił o zwolnienie z przysięgi – i uzyskał je. Następnie jako Menachem Begin wstąpił do Irgunu i stanął na jego czele. Zasłynął z wyjątkowo brutalnych akcji terrorystycznych przeciw władzom brytyjskim i przeciw Arabom. Jego dziełem było także zorganizowanie zamachu na hr. Folke Bernadotte, który przybył do Izraela, by w imieniu ONZ mediować między Żydami i Arabami. Nie miało znaczenia, że hrabia w czasie wojny uratował ponad 11.000 żydów europejskich. Po ustanowieniu państwa Izrael założył prawicową partię Herut (Wolność). Był w wielkim konflikcie z Ben Gurionem. Nie chciał pojednania z Niemcami, przyjęcia od RFNu odszkodowania za Holocaust – i w efekcie ograniczenia winy za zbrodnie do „nazistów”. W 1977 został premierem. W 1979 wynegocjował z Anwarem Sadatem, Prezydentem Egiptu, traktat pokojowy. W grudniu 1978 otrzymał Pokojową Nagrodę Nobla (wspólnie z Sadatem). Pozostał zwolennikiem twardej polityki w stosunku do OWP i państw wspierających żądania Palestyńczyków – Syrii, Iraku i Libanu. Jego polityka budziła coraz większy opór w Izraelu, ale zachowywał poparcie większości parlamentarnej aż do 1983. Zrezygnował ze względu na postęp choroby. Zmarł 9.03.1992 r.

Jerzy: https://jerzykropiwnicki.wordpress.com/

6 sierpnia 2021