Pomnik „Pęknięte Serce” w Łodzi

Całkiem niedawno publiczna TV (a we wtorek uczynił to również Dziennik Łódzki) przypomniała o istnieniu w naszym mieście niemieckiego obozu dziecięcego oraz o upamiętniającym tamte zbrodnicze niemieckie przedsięwzięcie Pomniku Martyrologii Dzieci zwanym „Pomnikiem „Pękniętego Serca”. Łodzianie indagowani na ten temat na ul. Piotrkowskiej „słabo kojarzyli”, a pewien ponad 30-letni mężczyzna stwierdził, że „jakoś to ukrywano”. Rzeczywiście w mediach łódzkich zbyt wiele nie mówiono, nie pisano, nie pokazywano. Ale ukrywać – niby kto miałby to czynić. W Wikipedii jest informacja, że budowę pomnika podjęto z inicjatywy wychowanków Ośrodka Szkolno-Wychowawczego dla Dzieci Głuchych w Przemyślu. W Archiwum BIP UMŁ znajduje się informacja, iż jedną z inicjatorek Pomnika była p. Genowefa Adamczewska jako Komendant Chorągwi Łódzkiej ZHP. Pomnik odsłonięto 9.maja1971. Z notatki wynika, że ta inicjatywa była jednym z głównych powodów przyznania jej w r. 2015 Nagrody m. Łodzi. Pani Adamczewska z pewnością nie jest moją ulubioną bohaterką: była członkiem i aktywistką PZPR od r. 1953. Była m.in. członkiem Egzekutywy Komitetu Łódzkiego PZPR (czyli najwyższych władz komunistycznej partii w naszym mieście), delegatem na zjazdy tej partii oraz członkiem Łódzkiej Rady PRON w stanie wojennym.

W jednym muszę oddać jej sprawiedliwość: o pamięć tamtej zbrodni na polskich dzieciach dbała z wielką konsekwencją, z wielką determinacją. Rok w rok organizowała pod tym Pomnikiem uroczystości 1.czerwca z udziałem młodzieży szkolnej. Co roku kierowała do mnie jako do Prezydenta Miasta zaproszenie i co roku pod ten Pomnik przychodziłem przez cały okres mojej służby dla miasta. Mam nadzieję, że jej dzieło będzie godnie kontynuowane.

Jerzy: https://jerzykropiwnicki.wordpress.com/

28 stycznia 2021