Ojciec Piotr Sasin SJ - autor pieśni, katecheta i misjonarz

W niedzielny poranek 27 lutego 2022 r., w Kolegium Księży Jezuitów w Gdyni, w wieku 82 lat zmarł o. Piotr Sasin SJ. Msza Święta pogrzebowa odbędzie się w sobotę 5 marca 2022 r. o godzinie 11.00 w parafii św. Stanisława Kostki w Gdyni przy ul. Tatrzańskiej 35. Dalsze uroczystości pogrzebowe będą miały miejsce na Cmentarzu Witomińskim w Gdyni około godziny 12.30.

Był synem Piotra i Eugenii z domu Szymańskiej. Miał starszą o 18 lat siostrę Krystynę, a także dwoje rodzeństwa, która zmarła przed jego narodzinami. Urodził się przedwcześnie podczas II wojny światowej 14 sierpnia1940 r. w okupowanej przez Niemców Warszawie. Miejsce narodzin było dość nietypowe. Z uwagi na zbombardowanie szpitala św. Ducha i przeniesienie jego oddziałów m.in. do gmachu sądu, chłopiec przyszedł na świat w sali rozpraw. Po latach o. Piotr wspominał, że był to ten sam budynek, w którym dokonano oficjalnego zarejestrowania NSZZ „Solidarność”. Mimo nienajlepszego pierwotnie stanu zdrowia i trudnych wojennych warunków i wzrastał w sile, a zachowane zdjęcia pozwalają dostrzec na dziecięcej twarzy błysk oka i charakterystyczny uśmiech, o który przyprawiał też innych. Przykładem może być scena z powstania warszawskiego, gdy uroczy czterolatek mimo woli rozbawiał uczestników podwórkowych nabożeństw wołaniem: „Śpiewajcie ludzie, śpiewajcie!”. Krótkie relacje z tego okresu zatytułowane „Pod bombami. Okruchy zbyt wczesnych wspomnień” zamieszczone zostały na portalu http://ojczyzna.pl/dzieciwojny/sasin.html

W 1956 r., jako niespełna szesnastoletni młodzieniec, podjął decyzję o wstąpieniu do Nowicjatu Towarzystwa Jezusowego w Kaliszu. Do tamtejszego domu zakonnego przyjęty został dokładnie w dniu swoich urodzin. Nie bez wpływu na tę decyzje pozostawało z pewnością wydarzenie związane z cudownym ocaleniem taty nowicjusza, który pracując w okresie międzywojennym jako drukarz, uniknął śmierci w trybach maszyny drukarskiej. Jak mówiono, ocalenie zawdzięczał św. Andrzejowi Boboli, do którego żywił szczególne nabożeństwo. Pierwsze śluby Piotr Sasin złożył 15 sierpnia 1958 r. w Poznaniu. Formację do kapłaństwa odbywał w Poznaniu, Krakowie i Warszawie, a sakrament święceń otrzymał w Warszawie, 17 czerwca 1968 roku, z rąk Błogosławionego Kardynała Stefana Wyszyńskiego. Po zakończonych studiach pracował jako katecheta w Piotrkowie. Posługę tę pełnił w latach 1969-71. Następnie w latach 1971-72 odbył trzecią probację w Czechowicach, a po jej zakończeniu pracował w Toruniu i Szczecinie. W 1974 r. był wikariuszem i katechetą w Świętej Lipce, a od 1979 r. przez piętnaście lat, pracował jako wikariusz w parafii św. Andrzeja Boboli na Mokotowie w Warszawie. Zainicjował tam „Przymierze Rodzin". W 1994 r. oddelegowany został do działalności charytatywnej w Łodzi, gdzie zajmował się potrzebującymi. Zajmował się komponowaniem muzyki i tekstów piosenek publikowanych w kilku śpiewnikach. Napisane przez o. Piotra słowa i melodie do piosenek i pieśni, zamieszczone zostały m. in. w zbiorach „Śpiewnik żeglarski” (1970), „Wysławiamy Pana” (1978), „Pan pieśnią moją” (1978), „Radośnie śpiewajmy Panu” (1984), „Śpiewam gram Bogu” (1989), „Święty Andrzej Bobola” (modlitewnik, 1992). Poza tym publikował różne teksty w kilku czasopismach, a także pisywał teksty o tematyce historyczno-regionalnej na portalu trybunalscy.pl Jego wspomnienia zawarte zostały też w pamiętnikarskim zbiorze relacji pt.: „Exodus Warszawy - Ludzie i miasto w Powstaniu 1944, t. 2. Pamiętniki, relacje” PIW Warszawa 1993, str. 274-278. 534. "Sylwetki matek kapłanów" Pallottinum 1981 str. 568. W 1997 r. przez krótki czas przebywał w Piotrkowie Trybunalskim. Był to czas bezpośredniego przygotowania do wyjazdu na Białoruś. Po uzyskaniu stosownych pozwoleń podjął pracę misyjną jako duszpasterz w białoruskich parafiach w Indurze i Odelsku. Posługę tą pełnił w latach 2000-2004. Głosił nauki rekolekcyjne w wioskach i miasteczkach diecezji grodzieńskiej. Ponadto organizował też dla wiernych wydarzenia kulturalne i pomagał ubogiej młodzieży uczącej się. Okres ten opisał następująco: „W samej Indurze spełniałem zwyczajne obowiązki duszpasterskie (msze, chrzty, śluby, pogrzeby, spowiedź). Zaprowadziłem Kronikę Parafialną i wyrysowałem mapę parafii. Grałem niekiedy staruszkom na szarpanych instrumentach, porządkowałem z zastępcą proboszcza wnętrze kościoła. Miałem dobre kontakty z ludźmi oraz z miejscowym prawosławnym proboszczem”.

Do Polski powrócił w 2005 r. z uwagi na problemy zdrowotne. Po krótkim pobycie w Radomiu, decyzją przełożonych ponownie (po raz trzeci) skierowany został do Piotrkowa. Jego pasją pozostawały książki i historia, a wrodzona dociekliwość i zamiłowanie do zdobywania wiedzy sprawiało, że chętnie dzielił się z innymi ciekawostkami z zakresu różnych dziedzin wiedzy. W Piotrkowie zajął się m.in. organizacją biblioteki Domu Zakonnego. Publikując swe teksty popularyzował wiedzę na temat piotrkowskich jezuitów. Z dużą życzliwością oprowadzał też wycieczki odwiedzające Sanktuarium Matki Bożej Trybunalskiej Patronki Polskich Parlamentarzystów. We wszystkich miejscach, w których pełnił kapłańską posługę, wspominany jest jako kapłan wrażliwy, otwarty na ubogich, młodzież i problemy rodzin.

W 2009 r. o. Piotr uhonorowany został Brązowym Medalem w Służbie Bogu, Kościołowi i Ojczyźnie, który przyznany został przez Radę Archidiecezjalną Kościelnej Służby Porządkowej „Totus Tuus” Archidiecezji Warszawskiej.

24 czerwca 2018 r. podczas niedzielnej eucharystii o. Piotr obchodził 50-lecie święceń kapłańskich Uroczystość była także okazją do złożenia życzeń i gratulacji. Wśród gości znaleźli się przedstawiciele władz miejskich, którzy wręczyli Jubilatowi srebrny Medal Honorowy Piotrkowa Trybunalskiego.

Ostatnie lata życia o. Piotr spędził w Kolegium Jezuitów w Gdyni, gdzie zmarł w niedzielny poranek 27 lutego 2022 roku. Odszedł do Pana w 66 roku powołania zakonnego i 54 roku kapłaństwa. We wszystkich miejscach, w których pełnił kapłańską posługę, wspominany jest jako kapłan wrażliwy, otwarty na ubogich, młodzież i problemy rodzin.

Paweł

28 lutego 2022

Piotr Sasin