O mediach publicznych i o wolności słowa

Nie ustała, choć nieco przycichła, awantura o plany opodatkowania dochodów z reklam w mediach prywatnych. Odbywała się ona pod hasłem „obrony wolności słowa”. Ciekawe, że tym razem media wychodzące na Zachodzie „nie kupiły” tego hasła i relacjonowały „spór o podatek”, a nie o „wolność słowa”. Może dlatego, że w wielu krajach na zachód od Odry i Nysy Łużyckiej taki podatek już dawno wprowadziły. A co do „wolności słowa” – to media prywatne nie słyną z jej praktykowania. Gazety, radiostacje i telewizje w swym działaniu kierują się poglądami swych właścicieli. Podobnie jest w tzw. mediach elektronicznych. Jeszcze nie tak dawno mobilizowały one ludzi do protestów w imię owej bardzo ważnej wolności obywatelskiej. Pamiętamy wszak protesty przeciw „kagańcowi ACTA”. Dziś wiemy, jak one tę wolność realizują. Niemal każdy zetknął się już cenzurą w internecie: od „zakazu rozpowszechniania” po blokadę, a nawet usunięcie konta. Niedawne wydarzenia w USA dowiodły, że można wyłączyć kamerę i mikrofon w „wolnych telewizjach” urzędującemu Prezydentowi i zamknąć mu konto na Tweeterze. Można zapytać – jakim prawem? Kto ich do tego upoważnił? I to działo się w „mateczniku” wolności i demokracji. Kilku facetów, którzy nie przeszli demokratycznych procedur, których nikt do sprawowania takiej władzy nie powołał, „przyznało sobie” prawo do decydowania o prawie do wolnej wypowiedzi człowieka, któremu miliony Amerykanów powierzyło władzę nad krajem i odpowiedzialność za losy naszego świata. Więc proszę bardzo nie wmawiać, iż prywatne media to synonim wolności. Owszem, uważam, że są jej ważnym elementem – jeśli nie mają pozycji monopolistycznej. W USA już w początkach XX w. przyjęto ustawę antymonopolową („o zmowie na szkodę konsumenta”). Na jej podstawie m.in. zmuszono do podziału przedsiębiorstwa monopolistów w przemyśle naftowym i w usługach telefonicznych…

Jerzy: https://jerzykropiwnicki.wordpress.com/

19 lutego 2021