Czy grozi nam bezprawie i niesprawiedliwość?

Nasz kraj zaczyna pogrążać się coraz bardziej. Obecny rząd nie panuje już nad niczym. Najlepszym przykładem jest sfera porządku publicznego oraz sprawiedliwości. Jeszcze nie opadły emocje po tym, jak mieliśmy okazję oglądać w telewizji relacje z demonstracji protestujących policjantów (!!!), a już po raz kolejny przypominają o sobie przedstawiciele organów sprawiedliwości. Domagają się od rządu zmiany rozwiązań systemowych sądownictwa (uproszczenie procedur, łatwiejszy dostęp, przyspieszenie terminów) oraz zmiany systemu wynagradzania (chcą powiązania zarobków ze średnim wynagrodzeniem w gospodarce narodowej) Dotychczas kwoty ewentualnych podwyżek pozostają kwestią uznaniową rządu i dlatego w ciągu ostatnich kilkunastu miesięcy realne wynagrodzenie w tej sferze w znacznym stopniu spadło.

O postulatach środowiska sędziowskiego jest już głośno od ponad roku, czyli prawie dokładnie tyle, ile istnieje rząd pod wodzą D. Tuska. Wtedy jednak Stowarzyszenie Sędziów Polskich Iustitia wycofało się z bezpośrednich protestów i dało resortowi sprawiedliwości czas do 15 maja. Po spotkaniu Krajowej Rady Sądownictwa z premierem Tuskiem okazało się, że sędziowie nie mają na co liczyć. Rząd z obietnic danych prawnikom zwyczajnie się wycofał, wobec czego Stowarzyszenie Iustitia podjęło uchwałę w sprawie ogłoszenia dnia 30 maja 2008 “dniem bez wokandy”. Przypomnijmy w tym miejscu, że sędziom nie wolno zakładać związków zawodowych ani strajkować. Stąd taka właśnie forma protestu.
Później były już kolejne dni bez rozpraw: jeden dzień we wrześniu i aż trzy dni w listopadzie.
Ale minister Ćwiąkalski nie był w stanie zaoferować żadnego sensownego rozwiązania. Nawet nie podjął w tym kierunku rozmów. Umiał za to ochoczo opowiadać dziennikarzom, że: “To protest polityczny a nie merytoryczny”.
Wobec braku reakcji ze strony nie umiejącego już zapanować nad chaosem rządu sędziom nie pozostaje nic innego, jak organizować akcję “dni bez wokandy” - cyklicznie. W roku 2009 było to już 19-23 stycznia. A dzisiaj, 23 lutego zaczyna się kolejna, tym razem dłuższa, bo 5-dniowa akcja protestacyjna. Potrwa do końca tygodnia, czyli do 27 lutego.

Terminy kolejnych “dni bez wokandy” to: 23-27 marca, 20-24 kwietnia, 25-29 maja i 22-26 czerwca 2009 roku. W przypadku dalszej bierności rządu oraz lekceważenia sobie spraw podstawowych, do których niewątpliwie zalicza się reforma systemu sądownictwa, przedstawiciele organów sprawiedliwości (!) zaostrzą swój protest.

A co na to wszystko Donald Tusk i jego urzędnicy? Zapewne winę za istniejący stan rzeczy, czyli za katastrofę dwóch podstawowych filarów państwa, jakimi są niewątpliwie – policja i sądownictwo, przypiszą ogólnoświatowemu kryzysowi. Wszak niewidzialnego i niesprecyzowanego z imienia i nazwiska wroga ludu pracującego oskarżyć jest najłatwiej (czy my już tego skądś nie znamy?).

W zamian jednak rząd D. Tuska szykuje “rewolucyjne” zmiany w Kodeksie Pracy, których generalnym celem jest wydłużenie obecnego tygodnia pracy z 48 do bliżej nieokreślonej ilości godzin tygodniowo, przy zachowaniu tej samej płacy.

Ale w każdym pozornym szaleństwie jest ukryty ściśle przemyślany cel. Ludzie dyskryminowani i przymuszani w przeróżny sposób przez pracodawcę do podpisywania zgodny na wydłużenie dnia pracy staną się łatwiejsi do opanowania. Bo umęczonemu i głodnemu (bo głodowe pensje, a ceny stale rosną) pracownikowi już nie starczy sił, by protestować i walczyć o godne życie. A jeżeli już nie wytrzyma, to je sobie skróci... I po kłopocie... Bo czy już w tej chwili ktoś zastanawia się nad rosnącą w zatrważającym tempie falą samobójstw, właśnie z głodu, biedy, braku poszanowania prawa i zwyczajnej niesprawiedliwości?

Małgorzata Nowakowska

23 lutego 2009