Żyć razem

Wspólnota, modne słowo współczesnego chrześcijaństwa, często nie oznacza już przejęcia się sprawami wspólnymi, ale raczej przyjemne uczucie przynależności do grona wybranych przyjaciół lub nawet to, że to nie my innymi, ale inni nami będą się zajmować. Oczywiście – jedno i drugie jest owocem prawdziwej wspólnoty, ale ani jedno, ani drugie nie należy do jej istoty. Refleksje na ten temat – komentując rozdziały 43-52 Reguły – proponuje we wrześniu w swych benedyktyńskich „Rekolekcjach” ojciec Christian Schütz OSB.

Zaczyna od tego, że we współczesnej kulturze doszliśmy „do pomijania pytań o wkład jednostek w dobro wspólne lub dobro drugiego człowieka”. To zaś oznacza nie tylko moralny błąd, ale zatratę poczucia rzeczywistości, bo przecież „żyję dzięki temu, że inni mają wzgląd na mnie, dokładnie tak samo jak inni zdani są na moje względy”. Realną wspólnotę konstytuują więc powinności, stanowią one „apel do naszej wolności i dobrej woli (…), co ludzi w najwyższym stopniu znamionuje jako ludzi”. Istnieją bowiem „obowiązki, których nie można przekreślić. Okoliczności mogą je zmodyfikować, ale nic więcej. Pewne obowiązki istnieją i istnieją związane z nimi wymagania”, a na „wezwanie powinieneś” – „odpowiedzieć trzeba”. Ten realizm społecznej natury człowieka i wynikająca zeń odpowiedzialność za naród i rodzinę, za sprawy, które prowadzimy i za przyjaciół, za całe chrześcijaństwo wreszcie – ukonstytuowały Christianitas, cywilizację chrześcijańską, i trudno wyobrazić sobie życie w pełni chrześcijańskie prowadzone w inny sposób.

Oczywiście – wspólnota to również braterskie święto. A tu najważniejszy jest Dzień Pański, stale powracająca niedziela, która „przypomina nam o (…) pierwotnym (…) darze wolności”. Niedziela, gdy idziemy do kościoła, który stoi „prawie w każdej wiosce, na każdym osiedlu, w każdym mieście”. Idziemy przeżyć prawdziwą wspólnotę przynależności do całego Kościoła, bo Dom Boży jest „ze swojej istoty naszym duchowym domem”.

Marek Jurek: http://blog.marekjurek.pl/

23 września 2011