List pasterski na Adwent 2012 roku

Umiłowani Archidiecezjanie!

„Pan niech pomnoży liczbę waszą i niech spotęguje waszą wzajemną miłość dla wszystkich, (…) aby serca wasze utwierdzone zostały jako nienaganne w świętości wobec Boga, Ojca naszego, na przyjście Pana naszego Jezusa” (1 Tes 3, 12-13a).

Tymi słowami Listu św. Pawła do Tesaloniczan rozpoczynamy kolejny Adwent w naszym życiu, czyli czas oczekiwania „na przyjście Pana naszego Jezusa”. Mówiąc o przyjściu Pana, Apostoł miał na myśli Jego Paruzję, czyli ostateczne przyjście Chrystusa w chwale „wraz ze wszystkimi Jego świętymi” (1 Tes 3, 13b).

Jednakże czas Adwentu każe nam myśleć o przyjściu Pana w innych jeszcze wymiarach. Pierwszym z nich jest Adwent w wymiarze historycznym. Był on udziałem synów Izraela, którzy żyli oczekiwaniem na wypełnienie się czasów, czyli na przyjście na świat Mesjasza Pańskiego. Miał on radykalnie odmienić ludzkie losy, przynosząc narodowi wybranemu błogosławieństwo pokoju. Tę nadzieję umacniał między innymi prorok Jeremiasz, który zapowiadał – jak słyszeliśmy w dzisiejszym pierwszym czytaniu mszalnym – że „w owych dniach [dzięki Mesjaszowi] Juda dostąpi zbawienia, a Jerozolima będzie mieszkała bezpiecznie” (Jr 33, 16a).

My, chrześcijanie, głęboko wierzymy, że to oczekiwanie Izraelitów zakończyło się z chwilą narodzin Jezusa Chrystusa. Dlatego też rozpoczynający się w dzisiejszą niedzielę liturgiczny okres Adwentu zachęca nas do jak najlepszego przygotowania się do obchodzonych w radości i pokoju Świąt Bożego Narodzenia. Towarzyszyć nam w tym będą kluczowe dla adwentowej liturgii postaci biblijne: Zachariasz i Elżbieta, Józef i Maryją a także wzywający do nawrócenia i do prostowania dróg Panu św. Jan Chrzciciel. Liturgiczny Adwent stanowi drugi wymiar naszego przygotowania na przyjście Pana.

Natomiast trzecim wymiarem Adwentu jest nasze oczekiwanie na spotkanie z Chrystusem w wieczności. Na to spotkanie musimy przygotowywać się każdego dnia naszego życia – tym bardziej, że właśnie każdego dnia przychodzi do nas Pan wraz ze swym wezwaniem do radykalnej odnowy ducha i do wewnętrznego nawrócenia, ze swym orędziem miłości, przebaczenia i miłosierdzia. Dlatego też tak rozumiany Adwent jest czasem uważnego wsłuchiwania się w głos Chrystusa. Nie wolno nam Jego wezwania nie usłyszeć, nie możemy Jego orędzia zlekceważyć. Przecież również do nas – do każdej i każdego z nas – odnoszą się słowa, jakie św. Paweł skierował niegdyś do chrześcijan mieszkających w Tesalonice: „Bracia, prosimy i zaklinamy was w Panu Jezusie: według tego, coście od nas przejęli w sprawie postępowania i podobania się Bogu i jak już postępujecie, stawajcie się coraz doskonalszymi!” (1 Tes 4, 1). Doskonałość, do której wzywa nas Apostoł narodów, polega na tym, że nasze serca zostają „utwierdzone (…) jako nienaganne w świętości” na skutek „spotęgowania wzajemnej miłości dla wszystkich”.

Moi Drodzy!

Utwierdzenie się w świętości poprzez miłość dla wszystkich jest możliwe pod jednym warunkiem: jeżeli będziemy starali się żyć w prawdzie i w ten sposób zbliżali się do Chrystusa, który jest Prawdą (por. J 14, 6). Ten warunek jest tym bardziej dla nas niezbędny, że współczesny świat coraz bardziej poddaje się duchowi nieprawdy i kłamstwa. Perfidne kłamstwo zalewa nas nieustannie ze wszystkich stron. Odnosi się ono do najważniejszych spraw, dotyczących naszego społeczeństwa, narodu, państwa, kultury a także Kościoła. Każdego dnia płynie do nas ogrom informacji i komentarzy, podważających najbardziej oczywiste dla samego zdrowego rozsądku zasady rządzące życiem społecznym. Pod ich wpływem wielu ludzi jest gotowych w imię tak zwanej światopoglądowej neutralności – będącej w rzeczywistości programem ateizacji – uznać słuszność postulatu usuwania imienia Boga lub krzyży z przestrzeni publicznej naszego Kraju. Wielu też akceptuje tak zwany kompromis w odniesieniu do instytucji małżeństwa, rodziny, aborcji, eutanazji, poczęcia in vitro, narkotyków, pornografii czy alkoholu. W imię wolności i „prawa do samorealizacji” uderza się w prawo do życia każdej osoby ludzkiej, które jest przecież święte i musi pozostać nienaruszalne.

W imię postępu i należytego przygotowania do dorosłego życia instytucje odpowiedzialne za wychowanie dzieci i młodzieży stają niekiedy terenem ich prawdziwej deprawacji moralnej. Z jednej strony ogranicza się ilość lekcji historii w szkole, a z drugiej strony pojawiają się liczne publikacje czy filmy, które usiłują – zwłaszcza w młodym pokoleniu – zniekształcić obraz najnowszej historii naszej Ojczyzny, pomniejszając lub wręcz odrzucając heroiczny wysiłek Polaków i Polek stających w obronie podstawowych wartości. Wiele oczywistych zaniedbań w życiu państwowym usiłuje się zasłonić drwiną i szyderstwem skierowanymi przeciwko tym, którzy dążą do odsłonięcia pełnej prawdy. Zapewne, tę listę można by bez trudu wydłużyć o kolejne przejawy nieprawdy i kłamstwa, wobec których tylu ludzi czuje się wprost bezradnymi i opuszczonymi. Co gorsza, w postawach wielu ludzi możemy dostrzec urzeczywistnianie się mechanizmu ucieczki od prawdy, czyli podejmowania przez nich takich działań, aby do prawdy nie dotrzeć. Boją się bowiem oni tego, że poznanie pełnej prawdy domagałoby się zajęcia przez nich zupełnie innych postaw i stanowisk niż te, za jakimi się dotychczas – zwłaszcza w imię tak zwanej poprawności politycznej lub dyscypliny partyjnej – opowiadali.

Drodzy Archidiecezjanie!

Prawdziwa odnowa naszego życia, do której wzywa rozpoczynający się czas Adwentu, musi być jednoznacznym i konsekwentnym odrzucaniem przez nas ducha kłamstwa i nieprawdy. Musi być, z drugiej strony, świadomym i konsekwentnym powrotem do prawa Bożego zawartego w Dekalogu, do przykazań miłości Boga i bliźniego, które przekazał nam Pan Jezus, do Jego błogosławieństw z Kazania na Górze. Wtedy to będziemy mogli osobiście doświadczyć obecności Chrystusa w naszym życiu jako Prawdy, która prawdziwie wyzwala i niesie z sobą autentyczną wolność (por. J 8, 32).

W związku z tym otwierają się przed nami niezwykle szerokie przestrzenie do działania. O prawdę i o jej zwycięstwo nad kłamstwem musimy bowiem zabiegać zarówno w życiu osobistym – zwłaszcza wtedy gdy czyniąc rachunek sumienia stajemy w obliczu samego Boga, jak i rodzinnym, społecznym czy państwowym – gdy domagamy się obecności krzyża w przestrzeni publicznej naszego kraju, gdy stajemy w obronie katolickich mediów, gdy niestrudzenie walczymy o życie innych, zwłaszcza najbardziej bezbronnych i zagrożonych w swym istnieniu, gdy swoją postawą ukazujemy pełną prawdę o małżeństwie i rodzinie.

Zdaję sobie sprawę, moi Drodzy, że ta batalia o prawdę jest dziełem niełatwym i wymagającym ofiary. Dlatego też zwracam się do Was z gorącą prośbą: wspierajcie to wielkie zmaganie o prawdę modlitwą różańcową, odmawianą codziennie – osobiście, w rodzinach, w najrozmaitszych wspólnotach budowanych na fundamencie wiary i miłości. Niech Wasz modlitewny trud przyczyni się do tak bardzo upragnionej odnowy Kościoła zawartej w programie nowej ewangelizacji. Niech zanoszone wraz z Matką Najświętszą modlitwy do Boga przyczynią się do wzbudzenia nowego ducha – ducha prawdy – w naszej Ojczyźnie. Nie ma dla nas bowiem innej drogi walki ze złym duchem kłamstwa i nieprawdy, jak tylko ta, którą wskazał nam sam Chrystus – modlitwa i post (por. Mt 17, 21). Wiemy zaś, jak bardzo modlitwa różańcowa jest skuteczna. To prawdziwy oręż w naszych dłoniach, przesuwających z pobożnością kolejne paciorki różańca. Mając ten oręż w rękach, okażcie, moi Drodzy, że jesteście – zgodnie z rozpoczynającym się dzisiaj nowym programem duszpasterskim naszej Archidiecezji – prawdziwą „solą ziemi w Roku Wiary”.

Ukochani!

Zmagania o Chrystusową prawdę w naszych sercach i umysłach wiąże się również z koniecznością poszukiwania coraz to nowych form głoszenia naszej świętej wiary. Jedną z nich są rozpoczynające się od drugiego piątku stycznia 2013 roku, to znaczy od dnia 11. tego miesiąca, tak zwane „Dialogi w Katedrze”. Podczas nich – w każdy kolejny drugi piątek miesiąca – pragnę spotykać się z Wami, odpowiadając na Wasze pytania, niekiedy być może także i wątpliwości, związane z wiarą, którą głosi święty, katolicki i apostolski Kościół. Każde kolejne spotkanie będzie poświęcone konkretnemu zagadnieniu związanemu z wiarą.

O tematyce poszczególnych spotkań i o sposobie stawiania mi pytań będą Was informowały specjalne plakaty, umieszczane w różnych miejscach naszej Archidiecezji. Już dzisiaj zapraszam Was do udziału w tych „Dialogach” – rodziców, młodzież szkolną i uniwersytecką, wychowawców, nauczycieli akademickich, twórców kultury, ludzi poszukujących prawdy i sensu życia. Równocześnie proszę Was gorąco – także to wielkie zamierzenie wspierajcie już teraz swoją modlitwą, aby owoce „Dialogów” były jak najbardziej wielkie, a dla nas wszystkich błogosławione.
Wszystkich Was na ten święty adwentowy czas odnowy w prawdzie z serca błogosławię

† Marek Jędraszewski
Arcybiskup Metropolita Łódzki
Łódź, dnia 24 listopada 2012 roku