STANISŁAW MICHALKIEWICZ: z okazji końca świata

Felieton • Radio Maryja • 3 grudnia 2009

Szanowni Państwo!

W wierszu opisującym koniec świata Czesław Miłosz kładzie nacisk na to, że wszystko wygląda na pozór zwyczajnie; „pijak zasypia na brzegu trawnika, nawołują na ulicy sprzedawcy warzywa (...) a którzy czekali błyskawic i grzmotów, są zawiedzeni”. Więc niby nic szczególnego się nie dzieje, ale koniec świata już właśnie się rozpoczął - no a kiedy nawet najmniej spostrzegawczy obserwator zorientuje się, co się dzieje – będzie już za późno na cokolwiek.

Podobnie nic szczególnego nie działo się 1 grudnia, kiedy wszedł w życie traktat lizboński, a Polska stała się częścią składową proklamowanego właśnie europejskiego cesarstwa pod nazwą Unią Europejska. Nic się nie działo – jeśli oczywiście nie liczyć tego, że pod Kancelarią Premiera demonstrujący policjanci krzyczeli: „złodzieje, złodzieje!”, zaś w Sejmie, do którego właśnie powrócił „Zbycho”, czyli były przewodniczący Klubu Parlamentarnego Platformy Obywatelskiej, sejmowa komisja śledcza próbuje ustalić, kto jest większym, a kto mniejszym łajdakiem – bo w związku z postępującą utratą przez Polskę politycznej suwerenności – nasi politycy żadnymi poważniejszymi sprawami zajmować się już nie mogą. Jeśli w ogóle cokolwiek mogą, to sprawiać wrażenie, jakoby podejmowali suwerenne decyzje, podczas gdy tak naprawdę, tylko wykonują ustalenia i polecenia starszych i mądrzejszych.

Znakomitym przykładem takiego postępowania jest niedawna deklaracja premiera Donalda Tuska o wysłaniu kolejnego kontyngentu askarisów na wojnę w Afganistanie. Rząd przedstawia to jako własną decyzję, podjętą po rozmowie z amerykańskim prezydentem Obamą, ale przecież żyją jeszcze ludzie pamiętający, jak przed kilkoma tygodniami amerykański ambasador Lee Feinstein dziękował polskiemu rządowi za podjęcie decyzji o wysłaniu dodatkowego kontyngentu askarisów do Afganistanu. Minister obrony Bogdan Klich sprawiał wrażenie zaskoczonego, że to niby żadnej decyzji w tej sprawie jeszcze nie podjęto, bo przecież ostatnie słowo ma Zwierzchnik Sił Zbrojnych, czyli pan prezydent – ale okazuje się, że ambasador Feinstein wiedział lepiej. Co tu ma do gadania jakiś tubylczy minister, czy nawet prezydent, kiedy starsi i mądrzejsi decyzję w sprawie askarisów już podjęli?

W tej sytuacji wygląda na to, że telefoniczna rozmowa z prezydentem Obamą pozwoliła premieru Tusku uratować pozory, że to niby o wszystkim zdecydował sam. Trzeba powiedzieć, że ze strony prezydenta Obamy to duża uprzejmość, bo przecież askarisi zostaliby wysłani i bez tej rozmowy. Ale – powiedzmy sobie szczerze – co prezydentowi Obamie szkodzi okazać trochę uprzejmości tubylczemu mężykowi stanu, któremu zależy już tylko na ratowaniu pozorów? Nic mu nie szkodzi, zwłaszcza że za wysyłkę askarisów i ich pobyt w Afganistanie Polska zapłaci tak, jak płaci do tej pory. Jeśli wierzyć ministrowi Klichowi – ale czy któremukolwiek ministrowi można dzisiaj wierzyć? – ponad 600 milionów złotych rocznie. Ale dzięki temu możemy uczestniczyć w podtrzymywaniu tam iluzorycznej władzy amerykańskiego agenciaka Hamida Karzaja, co w oficjalnej nowomowie nazywa się „umacnianiem demokracji”.

W ogóle demokracja, a już zwłaszcza nasza młoda, charakteryzuje się zwiększonym udziałem agenciaków na najwyższych szczeblach konstytucyjnych organów związanych z zewnętrznymi znamionami władzy. Nie dość, że desperacka obrona legendy byłego prezydenta naszego państwa Lecha Wałęsy napotyka coraz większe trudności i przyjmowana jest z rosnącym niedowierzaniem, a tu IPN opublikował właśnie książkę, z której wynika, że agentem był również kolejny były prezydent naszego państwa Aleksander Kwaśniewski. Zważywszy, że i generał Wojciech Jaruzelski już w latach 40-tych został rezydentem Informacji Wojskowej, czyli ówczesnej razwiedki, możemy chyba mówić o prawidłowości. Czy w tej sytuacji można w Polsce w ogóle zostać politykiem nie będąc niczyim agentem? To oczywiście jest pytanie retoryczne, bo „koń – jaki jest – każdy widzi”, ale mimo, a może właśnie dlatego, dobrze objaśnia przyczyny dla których zarówno strategiczni partnerzy, jak również starsi i mądrzejsi z państw trzecich, penetrują Polskę na wylot i zawczasu informują tubylcze władze o decyzjach, jakie będą musiały suwerennie podjąć.

A skoro już mowa o wysyłanych do Afganistanu askarisach, to jest to dobra okazja do przyjrzenia się naszej sławnej armii. W lecie tego roku liczyła ona 93 tysiące żołnierzy, w tym niewiele ponad 100 generałów, 22 tysiące oficerów, 45 tysięcy podoficerów, 12 tysięcy szeregowców zawodowych i 10 tysięcy – nadterminowych. Wynika z tego, że na jednego szeregowca przypada jeden oficer i dwóch podoficerów – zupełnie jak w czasach saskich, słusznie uchodzących za epokę najgłębszego upadku Polski.

Ale jeśli z punktu widzenia polskiego interesu państwowego taka sytuacja wydaje się alarmująca, to z punktu widzenia strategicznych partnerów wygląda to zupełnie inaczej. Jeszcze pod koniec lat 80-tych ówczesny sowiecki minister spraw zagranicznych Edward Szedwardnadze powiedział, że Związek Radziecki zgadza się na zjednoczenie Niemiec pod warunkiem, że między zjednoczonymi Niemcami, a Związkiem Radzieckim zostanie ustanowiona strefa buforowa. Strefa buforowa – a więc obszar rozbrojony i pozbawiony przemysłu ciężkiego, który w razie potrzeby można by przestawić na produkcję broni. I w tym właśnie kierunku Polska jest przekształcana, za pośrednictwem władz tubylczych. Bo przecież i z punktu widzenia Naszej Złotej Pani Anieli jest znacznie lepiej, jeśli na straży polskich interesów państwowych stoi niezawodna Bundeswehra, gotowa – jak powszechnie wiadomo – bronić nas aż do ostatniej kropli krwi. Zatem, oparłszy kraj na takim fundamencie bezpieczeństwa, nasi mężykowie stanu spokojnie mogą skupić się już wyłącznie na dbałości o własny wizerunek – bo ważniejszymi sprawami zajmują się starsi i mądrzejsi.

A więc, chociaż wszystko z pozoru wygląda zwyczajnie, niczym w wierszu Czesława Miłosza, to wiele wskazuje na to, że koniec świata dla nas już się właśnie rozpoczął, a skoro się rozpoczął, to pewnie zostanie doprowadzony do obmyślonego z góry finału.

Stanisław Michalkiewicz

Stały komentarz Stanisława Michalkiewicza z cyklu „Myśląc Ojczyzna” jest emitowany w Radiu Maryja w każdą środę o godz. 20.50 i powtarzany w czwartek. Komentarze nie są emitowane podczas przerwy wakacyjnej w lipcu i sierpniu.
www.michalkiewicz.pl