Wspomnienia niezbyt miłe

Temat poruszam, ponieważ jest dla mnie osobiście formą porażki. Kiedyś, w II kadencji rady miejskiej w PT zablokowałem pomysł chłopa z Dzięciar - to ten pan od/z pomnika przy ul. Słowackiego. Chciał on przez uchwałę RM przeforsować komisję do spraw świąt. Takie narzędzie do realizacji pana pomysłów na III RP bękarta z PRL pod ochroną pomnika wdzięczności Armii Czerwonej. Nigdy potem nie udało się powołać jakiejś nieformalnej inicjatywy, która pozwoliłaby na to, aby świętowanie, wskazywanie zwycięstw i porażek w sposób godny ponad podziały.

Kapłaństwo i Eucharystia – wczoraj w Wielki Czwartek 2020 – w czasie jeszcze nierozeznanej pandemii, nie wiemy, kto co i po co. Mamy kraje, które nie spieszyły się z podjęciem działań; te kraje już zwalniają ludzi z miejsc ich pracy… źródła utrzymania. Seniorom mówią, że powinni w domu umierać a nie w szpitalu. Tłok robią niepotrzebnie. Zachowują się jakby więcej wiedzieli. Coś jak Judasz i Sanhedryn.

Gdzie jest moja młodość?

To pytanie dosyć długo we mnie dojrzewało i zdaję sobie sprawę z tego, że bardzo wiele osób w podobnej do mojej sytuacji bezskutecznie szuka na nie odpowiedzi. Bardzo wiele osób mówi mi, że nie mam prawa do zadawania takich pytań, że w ogóle nie mam do niczego prawa. I w dużej mierze mają rację. Zmarnowałem swoją młodość w walce o jakąś iluzję, o, coś co chyba nigdy w Polsce nie miało miejsca. Zwycięstwo sił prawicowych na nowo rozbudziło nadzieję, wiarę w zwycięstwo dobra, sprawiedliwości, wiarę że nawet tacy jak ja mają jakąś szansę, jakąś wartość.